وازواسپاسم دورهای شرائین دیژیتال دست و پا، برای اولین بار در سال 1862 توسط رینو (Maurice Raynaud) بیان گردید. سندرم رینود شامل ایسکمی دیژیتال دورهای بدنبال سرما و یا هیجان میباشد. بیش از 90% بیماران جنس مذکر و در 50% موارد همراه با بیماریهای اتوایمیون (اسکلرودرمی، اریوس اریتماتو، روماتوئید و سندرم شوگرن) میباشند. بعضی از موارد سندرم رینود بدلیل آسیب شغلی ناشی از استفاده بیشازحد از ماشینهای ویبراتوری ایجاد میگردد.
سندرم رینود یکطرفه اغلب در جنس مذکر و همراه با درگیری عروق بزرگ پروگزیمال مانند انسداد یا تنگی شریان سابکلاوین میباشد.
حملات کلاسیک رینود شامل 3 مرحله مشخص که بطور متوالی و بدنبال یکدیگر (سفید، آبی، قرمز) می نماید.سرما منجر به وازواسپاسم شدید و رنگ پریدگی (سفید) انگشتان میگردد. پس از 15 دقیقه مرحله سیانوز بروز مینماید که با تجمع خون وریدی و تخلیه آهسته وریدی (آبی) مشخص میگردد. در مرحله نهایی، با کاهش وازواسپاسم، انگشتان و دست پرخون گردیده و جریان خون انگشتان برقرار میگردد (قرمز).
تشخیص سندرم رینود براساس شرححال و معاینه فیزیکی میباشد. علائم اختلالات بافت همبند اغلب وجود دارد. تستهای آزمایشگاهی (ESR، بررسی کمپلمان، اندازهگیریها آنتیبادی ضد هسته) اغلب وجود بیماری ایمونولوژیک همزمان با سندرم رینود را مشخص مینماید. نبض اندامها باید بررسی و در موارد اشکال در لمس نبض، بررسی بوسیله داپلر توصیه میگردد.
درمان شامل قطع داروهای منجر به کاهش برونده قلبی یا بروز وازواسپاسم (بتابلوکر و ترکیبات آرگوتامین) می باشد. استفاده از داروهای مانند عوامل بلوک کننده کانال کلسیم و a جهت کاهش وازواسپاسم توصیه میگردد. بلوک سمپاتیک بوسیله گزیلوکائین اغلب جهت کنترل موقت مورد استفاده قرار میگیرد، اما سمپاتکتومی جراحی درمان مؤثر نمیباشد که بعلت دژنراسیون اعصاب سمپاتیک با گذشت زمان میباشد. در موارد تنگی شریانی همزمان، بازسازی عروق اندام بطور قابل توجهی سبب بهبود علائم میگردد.
